Na vier maanden in Colombia wordt het weer eens tijd voor een blog. Het grappige is dat ik deze blog niet vanuit Colombia schrijf, maar op het moment weer in Nederland ben. Niet omdat ik alweer klaar ben met mijn Colombia avontuur, maar omdat ik een paar weken terug ben om vrienden en familie te zien. Terug zijn na vier maanden in Colombia te hebben gewoond is een aparte ervaring. Het is natuurlijk superfijn om iedereen te zien en mijn programma zit dan ook ramvol met afspraken met mensen om bij te kletsen. Het is daarnaast ook interessant om ondanks dat ik nog niet heel lang weg ben, toch al de verschillen tussen beide culturen te merken. Natuurlijk zijn er de obvious verschillen, bijvoorbeeld dat het leven hier veel beter planbaar is. Ineens kan ik weer opzoeken hoe laat de trein gaat en weet ik dus tot op de minuut nauwkeurig wanneer ik ergens aankom. Dit betekent echter ook dat er nu weer van me wordt verwacht dat ik daadwerkelijk op de afgesproken tijd op de afgesproken plaats ben en bij voorkeur geen minuut later. In Colombia ligt dit verwachtingsmanagement heel anders. Ik kan vertellen dat mijn met de paplepel ingegoten Nederlandse punctualiteit met enige regelmaat behoorlijk op de proef is gesteld. Je spreekt in Colombia namelijk eerder een soort van richttijd af en je hoopt maar dat het iedereen lukt om er rond die tijd te zijn. Dit was uiteraard best even wennen toen ik daar net was en ik heb met enige regelmaat foeterend staan wachten totdat iemand zonder enige vorm van communicatie minimaal een uur later eindelijk verscheen. Ik heb mijn verbazing hierover meerdere malen uitgesproken, maar als je er over nadenkt is het leven in Colombia ook gewoon een stuk minder planbaar en is het dus ook een stuk lastiger om op tijd te komen. Dienstregelingen hebben ze nog nooit van gehoord. Als je met het ov moet, dan loop je op een gegeven moment naar het metrostation en dan komt er vanzelf wel een keer een metro voorbij. Met bussen is het nog veel lastiger. Bushaltes bestaan niet of nauwelijks, dus je loopt op een gegeven moment maar gewoon naar de weg en steekt je hand op als jouw bus voorbij komt. Deze bus moet zich vervolgens door het normale verkeer zien te bewegen. Gezien de interessante planologische oplossingen die je tegenkomt in Medellin, het feit dat iedereen vindt dat hij overal moet mogen stil staan of parkeren en het feit dat de weg wordt gedeeld door vrachtwagens, auto’s, bussen, motoren en fietsers is dit een opgave op zich en kan een ritje van 5 minuten zomaar een half uur duren. En dit zijn dan alleen nog maar de verkeerstechnische obstakels. Daarnaast kan er gedurende de dag van alles gebeuren, de universiteit kan zomaar ineens een extra les inplannen, je werk kan bepalen dat er toch een deadline is etc. Daarnaast zit het ook in de cultuur dat je wilt proberen het mensen zo veel mogelijk naar de zin te maken en zo min mogelijk nee wil zeggen. Dus ook als je weet dat je het eigenlijk niet gaat halen, dan zeg je toch maar dat je het wel gaat halen, want dan heb je in ieder geval geen nee gezegd. Het is tot nu toe nog niet gelukt om uit te leggen, dat dat op de lange termijn alleen maar meer frustratie te weeg brengt dan dat het iets oplost…
Niet alleen op de doorgaande weg is in Nederland het verkeer overigens een stuk gestructureerder georganiseerd, ook op de stoep is er een groot verschil tussen Colombia en Nederland. Om de een of andere reden zijn Colombianen namelijk wereld kampioen voor je voeten lopen en aangezien de gemiddelde Colombiaan drie stappen moet zetten waar ik er slechts een hoef te zetten, kan dat behoorlijk irritant zijn. Enerzijds komt dit omdat er gewoon te veel mensen op een klein stukje aarde leven, maar dit komt ook omdat Colombianen totaal niet omgevingsbewust zijn. Bij de helft komt dit omdat ze ook lopend de hele tijd op hun mobiele telefoon kijken, maar de andere helft kijkt gewoon niet goed om zich heen of is druk aan het praten met persoon naast zich. De gemeente en met name de metro probeert hier wel wat aan te doen door op drukke momenten bij metrostations een soort van verkeersregelaars maar dan voor voetgangers in te zetten, die ervoor moeten zorgen dat de ingaande en uitkomende personen netjes in hun eigen baan blijven.
Naast deze obvious verschillen zijn er ook andere verschillen die minder duidelijk zijn. Zo is bijvoorbeeld het weer in Medellin nooit een onderwerp van gesprek. Het is er namelijk altijd tussen de 20-30 graden, de zon schijnt en het gaat een keer regenen. Dit is gewoon een gegeven, dus als je even niet weet waar je het over moet hebben dan kun je dus niet net als in Nederland altijd even over het weer gaan klagen, want het is gewoon geen onderwerp van gesprek. Sterker nog, ik heb tot nu toe nog geen tv-programma gevonden waarin het weer werd voorspeld.
Deze verschillen zijn datgene wat het voor mij zo interessant maakt om een tijd in een ander land te leven. Het maakt je enerzijds dankbaar voor de dingen die wij hier in Nederland als zeer vanzelfsprekend ervaren en anderzijds laat het zien dat ook zonder deze dingen de wereld gewoon functioneert. Ik ben dan ook blij dat ik over een paar dagen weer terugvlieg naar de georganiseerde chaos van Medellin.
Wat zijn voor jou typisch Nederlandse dingen? Waar moet je het meest aan wennen als je in het buitenland bent?
Comments